Rozdział drugi: ,,Naprawdę nade mną czuwał"

Tego dnia zrobiłam sobie długodystansową, pieszą wycieczkę. Niestety nie byłam w posiadaniu własnego samochodu, przez co często byłam skazana na swoją kondycję i dobrą pogodę. Tak naprawdę po ostatniej nocy czułam, że mogłam dojść wszędzie. Pierwszy raz od dawna nie nękały mnie koszmary. Co prawda sen sam w sobie był smutny i przysporzył mi wiele cierpienia, jednakże szybko się z tego otrząsnęłam.

Od razu po przebudzeniu zabrałam się za sklejanie naszych zdjęć. Byłam wściekła na siebie, że miałam czelność zrobić coś takiego. Przecież każde to zdjęcie kryło w sobie wiele dobrych wspomnień. Każde było pamiątką po Aidenie. Pamiątką, którą trzeba było zachować.

           

Nie miałam pojęcia skąd wziął mi się pomysł na podróż w nasze ulubione miejsce. Może to Aiden mi je podesłał? Może naprawdę nade mną czuwał. Cóż, on nigdy nie rzucał słów na wiatr.

Zajęło mi to ponad półtora godziny, żeby dojść do celu, ale nie poddałam się. Z dumą pokonałam ostatni kawałek drogi i wspięłam się na górę. Podeszłam bliżej krawędzi klifu, by spojrzeć w przepaść. Lubiłam ten dreszczyk emocji, ten zastrzyk adrenaliny, gdy stawałam tak blisko krawędzi.

Aiden zawsze odciągał mnie od szalonego pomysłu podejścia do ostatniego metra, dzielącego mnie od przepaści. Cóż, teraz nie mógł mi niczego osobiście zabronić, jednakże wbrew pozorom wciąż czułam tam jego obecność. Nie chciałam mu się narażać.

Usiadłam pod drzewem, w tym samym miejscu co zawsze. Czekałam na jeden z najpiękniejszych cudów natury – czekałam na zachód słońca. Stąd zawsze był najlepszy widok, nie tylko widok na horyzont, ale również na rozciągającą się wzdłuż panoramę Londynu.

W trakcie zachodu zawsze panowała tu niezwykle romantyczna atmosfera. Ptaki śpiewały sobie nawzajem serenady, wiatr delikatnie rozwiewał nam włosy, przy okazji podając jak na tacy świeży, czysty zapach wiosny. Tak też było i tym razem.

Choć byłam tam sama, czułam jego obecność i to mi wystarczało. W końcu po tak długim czasie spędzonym w bólu i cierpieniu poczułam się... wolna. Może i nie potrafiłam jeszcze skakać z radości, ani aż tak cieszyć się życiem jak kiedyś. Jednak w końcu udało mi się jakimś cudem zapełnić pustkę. I tym razem nie potrzebowałam do tego nawet kropli alkoholu.

*

Dosłownie pękałam z dumy. Słońce już zaszło, minął prawie cały dzień, a ja ani razu nie zamoczyłam ust w alkoholu macochy, który swoją drogą jeszcze tkwił na dnie mojego plecaka. Dzięki „wizycie” Aidena, coś się we mnie zmieniło. Miałam ogromną nadzieję, że wszystkie zmiany idą w lepszym kierunku, ale ciężko było samej cokolwiek stwierdzić.

To nie było tak, że miałam problem z alkoholem. Wiedziałam, że zdarzało mi się go nadużywać, jednak nawet w nadmiarze potrafiłam zachować umiar. Musiałam czymś się zająć gdy moje życie zaczęło się walić. A skoro procenty potrafiły postawić mnie do pionu i sprawić, że chociaż przez chwilę znów czułam się… zwyczajna, to korzystałam z ich pomocy. Czy to już kwalifikowało mnie do grupy potrzebującej pomocy?

Po tak długim spacerze powinnam być wykończona. Powinnam była od razu wrócić do domu, jednak mi wciąż było mało. Postanowiłam, że skorzystam z przychylności matki natury – na dworze było ponad dwadzieścia stopni! – i przejdę się do parku, w którym to dzień wcześniej zdarzył się incydent z mężczyzną o jasnych włosach.

Z uśmiechem na ustach przycupnęłam na tej samej ławce. Wyciągnęłam z plecaka mp4. Gdy włożyłam słuchawki do uszu, świat przestał dla mnie istnieć. Muzyka była naprawdę ważną rzeczą w moim życiu. Często dzięki niej odnajdywałam się w tym okrutnym świecie. Bo to właśnie dzięki utworom, które wychodzą spod innej ręki dowiadujemy się, że nie jesteśmy sami. Że istnieją ludzie o podobnym spojrzeniu na świat.

Piosenki zmieniały się losowo. A los niestety nigdy mi nie sprzyjał. Wybrał więc najgorszy utwór, który tak bardzo wpływał na moją psychikę. Wszystko co mówiłam, wszystko o czym myślałam – stało się nieważne. Myślałam, że udało mi się zasklepić tę ogromną ranę w moim sercu. Ale jak ja mogłam tego dokonać w jeden dzień? Jeden żałosny dzień na tle trzystu sześćdziesięciu pięciu innych? Na tle całego tysiąca dni spędzonych razem?

W słuchawkach leciała nasza piosenka. Elton John – Your Song. Dlaczego, do diabła, nie usunęłam tego utworu? Przez swój niepomyślunek, teraz siedziałam sama w parku, przeżywając na nowo wszystkie niegdyś szczęśliwe chwile, które teraz z delikatnością piły łańcuchowej kaleczyły moje biedne, i tak już mocno poharatane serce.

*

- Co robisz?! – krzyknęłam, bijąc blondyna po plecach.

Chłopak, z gracją balet mistrza, przerzucił mnie sobie przez ramię. Jako że nigdy nie narzekałam na swoje stosunki z podłożem, naprawdę bardzo mi go w życiu zaczęło brakować odkąd na drodze stanął mi ten złotowłosy osiłek.

- Postaw mnie natychmiast! Ja tego żądam!

- Ty tego… żądasz? – Zaśmiał się perliście, tylko poprawiając mnie lekkim podrzutem do góry. Pisnęłam przerażona wizją bliskiego spotkania ze starym przyjacielem – podłogą. – Wiesz, że ze mną nie tędy droga – powiedział, siląc się na stoicki spokój.

Ta sytuacja tak bardzo go bawiła, że miałam ochotę zadźgać go na śmierć. Co wkrótce niechybnie miało nastąpić. Położył mnie delikatnie na kocu, który rozłożył dużo wcześniej pod drzewem w parku. Gdy usiadł tuż obok, od razu zabrał się za wyjmowanie jedzenia z wiklinowego koszyka, które przytaszczył w ten sam sposób co mnie przed sekundą. Odczekałam chwilę, by zyskać moment zaskoczenia, nim rzuciłam się do ataku. Zaczęłam dźgać go po brzuchu palcami, przyprawiając go o napad histerycznego śmiechu. Udało mi się! Niczego się nie spodziewał, więc nie miał jak się bronić. Oczywiście, do czasu…

Gdy udało mu się złapać mnie za oba nadgarstki, położył mnie z powrotem na ziemi, przygniatając swoim ciałem. Nie powiem – czułam się conajmniej dziwnie, jednak jego bliskość wcale mi nie przeszkadzała. Wręcz przeciwnie. Naprawdę bardzo jej pragnęłam, choć wcześniej byłam tego całkiem nieświadoma.

- Byłbym głupi, gdybym nie skorzystał z takiej okazji – szepnął.

Jego ciepły, miętowy oddech delikatnie otulił moją twarz. Czułam jak rumieńce delikatnie wpełzają na moje policzki. Po chwili zmniejszył odległość dzielącą nasze twarze do minimum. Po raz ostatni zerknął w moje oczy, po czym złączył nasz usta w delikatnym, czułym pocałunku.

           

Wyrwałam słuchawki z uszu i wrzuciłam je z powrotem do plecaka.

- Nie chcę tego pamiętać – jęknęłam do siebie, podkulając nogi pod brodę i obejmując je rękami.

Dobrze wiedziałam co w tej chwili przyniosłoby mi ukojenie. A przynajmniej mogłam tylko przypuszczać. Ostatnio bowiem różnie reagowałam na tą ciecz zwaną alkoholem. Zdarzało się, że przez nią jeszcze bardziej zatapiałam się we wspomnienia. A zdarzało się, że dzięki niej nie pamiętałam nic.

Westchnęłam niezdecydowana. Trochę się bałam. Bałam się, że w końcu wpędzę się w kozi róg. Że naprawdę będę musiała przyznać przed sobą, że mam problem.

Odsunęłam jednak wszelakie myśli tego typu na bok. W przypływie siły i odwagi sięgnęłam do plecaka, by wyjąć ostatnią butelkę, którą udało mi się wynieść z domu spod niedość czujnego oka Abby. Pociągnęłam kilka łyków, nawet nie rozkoszując się smakiem ostrej cieczy.

Tym razem wszystko poszło po mojej myśli. Wspomnienia stawały się coraz bardziej rozmyte, aż w końcu zniknęły na dobre.

Na dobre kilka minut, pomyślałam, ciągnąc kolejny łyk z butelki.

Nie zdążyłam pomyśleć o tym jak wrócę do domu, a już leżałam rozciągnięta na całą długość zimnej, żelaznej ławki z pustą butelką w dłoni.

- Znowu to zro-biłaś. Zno-wu się pod-d-dałaś – mamrotałam do siebie, nawet nie rozumiejąc swoich własnych słów.

Byłam świadoma tego co działo się wokół mnie, dlatego bez problemu zauważyłam czarny kształt przypominający człowieka, który zbliżał się w moją stronę w niebezpiecznie szybkim tempie. Niestety wiedziałam czym skończą się wszelakie próby ucieczki. Porażką.

Jeżeli oczywiście trzeba byłoby uciekać, pomyślałam.

Leżałam spokojnie na ławce. Moje nogi odmawiały mi posłuszeństwa, przez co nie mogłam nawet wrócić do pozycji siedzącej. Moim drugim problemem stał się niesamowicie silny ból głowy, który niestety z czasem wcale nie robił się lżejszy.

*

Czarny kształt był coraz bliżej, a ja zdałam sobie sprawę, że nawet gdybym zaczęła krzyczeć, to z mojego bełkotu nikt nie wyciągnąłby żadnej wiadomości. Co najwyżej przechodni pomyśleli by, że mówię szyfrem, którego lepiej nie rozkodowywać... dla własnego dobra.

Czarny kształt okazał się być szczupłym, wysokim mężczyzną o bardzo ciemnej cerze i równie ciemnych, czarnych oczach, w których, jak czułam, można było roztapiać się godzinami. Zrobił jeszcze kilka niepewnych kroków, lustrując mnie wzrokiem. W jego pięknych oczach kryło się przerażenie. Poprawił dłonią ciemno brązowe włosy postawione na żel, na których przedniej części widniało komicznie wyglądające blond pasemko. Wystarczyło raz obrzucić go spojrzeniem, by dostrzec poczucie mody. Nosił czarne rurki, białe conversy, skórzaną, czarną kurtkę i zwykły, biały T-shirt, który idealnie podkreślał jego mięśnie. Po chwili zauważyłam, że pod kurtką ciemnowłosy ma również szarą bluzę, której kaptur miał niechlujnie zarzucony na głowę. Wyglądał niebywale seksownie.

Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że skądś go znam.

- Czy wszystko w porządku? – zapytał z dość ciekawym akcentem, po którym dało się wyczuć, że chłopak nie jest londyńczykiem. – Potrzebujesz pomocy? – dodał, podchodząc jeszcze trochę bliżej.

Dotarło to do mnie z niemałym opóźnieniem, ale w końcu dotarło. Gdybym miała choć trochę siły, a ręce nie zamarzły by mi na kość, to z chęcią pacnęłabym się w czoło.

Przecież to był Zayn Malik – chłopak, który mieszkał kiedyś na tym samym osiedlu co ja. Chłopak, z którym tak często widywałam się na imprezach u znajomych. Zdarzało nam się czasem wychodzić rano na kawę przed szkołą. Albo nie iść do szkoły po to, by iść na kawę. W pewnym sensie dość dobrze się znaliśmy. Jednak kontakt się urwał, kiedy Zayn wyprowadził się z okolicy i wszelki słuch po nim zaginął.

- No c-ty – rzuciłam, próbując podnieść się z ławki. – Wszystko jest d-brze.

W końcu udało mi się stanąć na nogi. Dopiero po kilku sekundach zorientowałam się, że wcale nie stoję o własnych siłach. Malik oplótł mnie w tali, chroniąc tym samym przed upadkiem i zbyt bliskim kontaktem z brudnym chodnikiem. Posłałam mu uśmiech pełen – w moim mniemaniu – wdzięczności.

- Z wiekiem coraz więcej imprez, co? – zapytał dość rozbawiony moją sytuacją.

Gdyby tak znał prawdę…

- Gdzie mieszkasz? Odprowadzę cię – dodał po chwili, nawet nie czekając na odpowiedź na poprzednie pytanie.

Już chciałam mu wybełkotać swój adres, gdy w końcu zrozumiałam, że tak naprawdę…

- Nie p-mięt-m – rzuciłam, opierając się mocniej na jego ramieniu.

W pewnym sensie cieszyłam się z obecności ciemnowłosego. Spotkania po latach były zawsze ciekawym doświadczeniem. Co prawda najczęściej kończyły się niezręcznym milczeniem, jednak w sytuacji, w której jedna ze stron jest kompletnie pijana raczej nie było się czym martwić.

Jego silne ramię, na którym niemalże wisiałam, było bardzo pomocne w walce z rozchwianym emocjonalnie światem. Ciekawa byłam ile z tego wszystkiego będę pamiętać z rana. Czknęłam soczyście do ucha chłopaka, na co on zareagował cichym chichotem. Nie rozumiałam co w tej sytuacji było zabawnego. Przecież ja nawet nie pamiętałam swojego adresu! Jak miałam dostać się do domu?

Przez chwilę żałowałam, że nigdy wcześniej nie zaprosiłam go do siebie. Przynajmniej kojarzyłby wtedy ulicę, na której mieszkałam. Panika zżerała mnie od środka, jednak na zewnątrz zachowywałam się chyba aż za spokojnie. Z perspektywy chłopaka to musiało wyglądać tak, jakbym zaraz miała zasnąć na jego ramieniu.

- To co w takim razie mam z tobą zrobić? – zadał to pytanie bardziej sobie, niż mnie. Chciałam wzruszyć ramionami, jednak nie miałam na to nawet grama zarezerwowanej siły.

Widział, że długo tak nie pociągnę, więc delikatnie posadził mnie z powrotem na ławkę. Wtuliłam się w metalowe oparcie, które miło chłodziło moje rozgrzane do czerwoności policzki. Rozejrzałam się dookoła. Chłopak spacerował w tę i z powrotem ze słuchawką przy uchu. Byłam ciekawa gdzie dzwonił, nie miałam jednak siły nawet zadać tego pytania na głos.

Przekręciłam się na drugi bok i… zamarłam.

Otworzyłam szeroko oczy, wpatrując się w postać Aidena, która znikąd pojawiła się tuż obok mnie. Siedział na ławce i bez skrupułów patrzył w moje oczy, jak to miał w zwyczaju robić. Uniósł kąciki ust nieco ku górze, po czym przeczesał dłonią swoje idealnie ułożone włosy. Mrugnął do mnie zawadiacko i odwrócił się w drugą stronę.

- Aiden… - szepnęłam, lustrując go wzrokiem.

Zachowywał się tak jak gdyby mnie nie słyszał. Odwrócił się dopiero po kilku sekundach. Po raz kolejny spojrzał prosto w moje tęczówki i powiedział pewnym, spokojnym tonem:

- Nie zapomnij, co mi obiecałaś. Dasz mi odejść i ruszysz dalej.

Pokiwałam lekko głową, nim moje ciężkie od zmęczenia powieki przymknęły się na dłużej niż powinny. Odpłynęłam do krainy Morfeusza w jednym z najmniej odpowiednich momentów mojego życia. 

~*~ 

Akcja nabiera tempa bardzo powoli, przynajmniej sama mam takie wrażenie. Ale cel jest zamierzony, oczywiście. Cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak podziękować tym, którzy postanowili zaobserwować ten blog i zagłębić się w życie Camryn. Dziękuję za wyrażenie opinii pod poprzednim rozdziałem, jesteście kochane :3

Pozdrawiam serdecznie!